We horen de trein alleen als hij langzamer rijdt
Publicatiedatum: Woensdag 11 maart 2009
Aan de westkant van het spoor in Vortum-Mullem staat al bijna honderd jaar een café dat de toepasselijke naam Spoorzicht draagt. Vier of vijf keer per uur raast de nieuwe Veoliatrein langs het witte huis van Martien (65) en Lies (63) Fransen. De inrichting van het café stamt met de bruine schrootjesmuren, de oranje gordijnen en de potkachel nog uit de jaren zeventig, toen het echtpaar het café overnam van de vader van Martien. „In 1911 opende mijn opa het café en in 1970 namen wij het over van mijn vader”, vertelt Martien, die jarenlang ook nog 48 uur per week als automonteur werkte. „Ik was de laatste die nog thuis woonde en wilde graag in Vortum blijven wonen, maar er was nergens een huis te vinden. Daarom besloot ik het café te kopen.”
Inzet: Martien en Lies Fransen voor hun café aan het spoor in Vortum-Mullem
Foto: Ed van Alem
De zaak ging toen nog naamloos door het leven. „Veel cafés hadden vroeger geen naam. Mensen uit het dorp zeiden: we gaan naar Lambert, dat was mijn vader. Wij hebben het toen Spoorzicht genoemd, want ja, we zitten nu eenmaal aan het spoor.” Dat is te merken. De rinkelende bellen van de overweg zijn goed te horen als je aan de bar zit. Dat geldt ook voor het voorbijrijden van de trein, al ligt dat anders voor de familie Fransen. „Wij horen de trein niet meer”, zegt Lies. „ Alleen als hij langzamer rijdt dan normaal, dan valt het op en worden we er ’s nachts ook wakker van.” Het is niet zo dat een bepaald type trein altijd hetzelfde geluid maakt. „Elke trein is anders. Eén van de nieuwe maakt ontzettend veel kabaal, dat lijkt wel een tractor. De oude wadlopers waren rustiger, maar die reden ook langzamer.”
Was vroeger het café zes dagen per week open, nu zijn het er nog maar drie. Eenvoudigweg minder volk. ‘Echte’ jongeren komen er meestal niet, maar vooral mensen tussen de 20 en 40 jaar uit het dorp. Of het enig overgebleven café in Vortum zijn honderdjarig bestaan haalt, is afwachten. „We willen wel, maar kunnen niks beloven. Onze twee zonen willen het niet overnemen en van het café alleen kun je niet leven. Alleen: een dorp zonder café, dat kan eigenlijk niet.”
CAFÉ MAASLAND door Lori Schulpen
Bron: De Gelderlander
Geplaatst door: Geert van Raaij
