Het was weer een onvergetelijke tijd.

 
Met vrijwel lege koffers maar een hoofd vol emoties zijn we inmiddels al weer ruim een week terug uit Kenia.
Wat hebben we weer een fijne tijd gehad met de weeskinderen en de rest van de mensen.
Via Janske hebben de meesten al gehoord wat we allemaal mochten doen. Ik zeg bewust mochten doen omdat ik het als een voorrecht voel om me nuttig te mogen maken voor deze lieve kinderen en mensen.  
Zoals Janske al beschreef zijn we met de bouw van het huis gestart. Philip en zijn mannen hebben 2 weken enorm hard gewerkt voor een relatief zeer laag loon. Geweldig. Op het moment dat we daar vertrokken was de fundering klaar en stonden de muren bijna op hoogte. Deze tweede fase werd afgelopen week afgerond. Nu moeten we even een pauze inlassen om weer te sparen/geld in te zamelen voor de derde fase: het dak! Hiervoor gaan we komende maanden weer hard aan de slag.
Verder hebben we de laatste dagen veel met de kinderen doorgebracht. Vooral veel gedanst en gezongen. Ook zijn we nog op pad geweest met 1 van de zieke kinderen. Toen we op maandag vertrokken was nog niet duidelijk wat er aan de hand was. Gelukkig weten we inmiddels dat het geen TBC was en dat Alex met antibiotica en wat andere medicatie snel op zal knappen. Ontroerend is het dan om te zien hoe zorgzaam de kinderen voor elkaar zijn. En tevens confronterend om te ervaren hoe ze op elkaar aangewezen zijn. Ik heb een meisje van 14 jaar instructies gegeven over de medicatie die de verschillende kinderen nog moesten krijgen toen we vertrokken. Maar ze deed het super. Ik heb zoveel respect voor deze kinderen.
Ook hebben we lessen gegeven over hygiëne en de puberteit en wat daar bij komt kijken. We hebben gezorgd dat er maandverband is voor de meisjes die met de menstruatie te maken krijgen zodat ze niet een paar dagen “ziek” in bed blijven liggen omdat ze bang zijn dat iemand het ziet.
Deze keer is het me ook nog duidelijker geworden wat de noodzaak is om een moederfiguur aan te nemen. Een vrouw die er 24 uur per dag voor de kinderen kan zijn. We hebben al iemand gevonden, alleen kunnen we deze vrouw pas laten komen als het huis klaar is. Daar zal ook een ruimte ingericht worden voor deze “moeder”. Extra motivatie om te proberen het huis zo snel mogelijk af te bouwen.
De laatste 2 dagen waren ook emotioneel. De kinderen lieten hier en daar al merken dat ze niet wilden dat we weer naar huis gingen. (slik…)
De dag van afscheid was dan ook zwaar voor iedereen. Tegelijkertijd ook mooi omdat de kinderen wel ervaren hebben de afgelopen paar jaar dat er mensen zijn die van hun houden, hen de moeite waard vinden, trots op ze zijn en hun willen helpen en begeleiden naar een toekomst.
En gelukkig gaan Janske en Judith samen met 3 nieuwe vrijwilligers in juli weer naar de kinderen toe.
Dit alles konden en kunnen we alleen doen dankzij alle steun die we steeds weer krijgen!
Mensen het is geweldig om te ervaren dat het dankbare werk wat we doen door zoveel mensen/verenigingen/bedrijven, clubs gesteund wordt. Hopelijk blijven jullie dit doen! Together we can!
Activiteiten die in elk geval gepland staan:
7 september peelmissietour in Odiliapeel (mijn geboortedorp). Dit is een jaarlijks terugkerende fietstocht voor het goede doel met na afloop een gezellig samenzijn. Dit jaar wordt Stichting Furaha Orphans ook gesteund. Geweldig. Wie fietst er mee?
12 oktober grote benefietdag in Vortum-Mullem! I.s.m.  de dorpsraad en m.m.v. alle verenigingen wordt dit een dag voor het goede doel  Furaha Orphans. Noteer deze datum alvast in uw agenda. Er volgt binnenkort meer informatie over de benefietdag.
Iedereen nogmaals bedankt voor alles!
Wilhelmien Roelofs.
Furaha Orphans Kenia
NL39INGB0004657258
o.v.v. steun janske/gaby/wilhelmien
 

Bron: Dorpsblad Vortum-Mullem

Geplaatst door: Marjan Jakobs - Versteegen

Terug naar nieuwsoverzicht